دل من باز هم بهانه ميگيرد
قلب سرخ تو را نشانه ميگيرد
آسمان  دلم  بارانيست
چشمهايم هواي گريه ميگيرد

گشته ام  کوچه هاي  شهرم را
شايد از تو نشاني تازه ميگيرد
آفتابم  چهره  افشا  کن
حرفهايم  بوي شکوه  ميگيرد

دلبرا دل منو ببر

چه جمعه‌ها که يک به يک غروب شد نيامدي
چـه بغض‌ها که در گلـــو رسوب شد نيامــدي
خليل آتشين سخن؛ تبر به دوش بت شــکن
خـداي ما دوباره ســــنگ و چوب شد نيامدي
تمـــام طــول هفتــــه را به انتظار جـــمعــه‌ام
دوبـاره صـبـح، ظـهـر، نـه غروب شد نيامـــدي

ز دو دیده خون فشانم ز غمت شب جدایی

همه روز کارم این شد که بگویمت کجایـی

به خدا دلــم شکــسته سر راه تو نشسـته

به مـن غریـب و خسته بنـما تو یک نگاهـی

تو که یار بی کسانی تو که صاحب الزمانی

بده بر گــدا امانی تــو کـه خوب و مهربانــی